ทำงานลงพื้นที่มาก็ 2 ปีกว่าแล้วได้เรียนรู้ประสบการณ์อันหลากหลายในท้องถนน ข้างถนน ได้รู้จักกับมิตรภาพที่ดีกับผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะ ตอนแรกเลยเราไม่เคยลงมานั่งคุยแบบนี้มาก่อน อย่างมากก็แค่เดินผ่านและไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็แอบเก็บความสงสัยไว้อยู่บ้างว่า พวกเขาอยู่กันอย่างไง มีคนมาคุยด้วย รึป่าว ในความรู้สึกตอนแรกเราก็กลัวเขานะ ว่าเขาจะมาทำอะไรเรารึป่าว แต่พอได้ลองลงมานั่งคุย ลงมานั่งเป็นเพื่อน คุยกับพวกเขา รู้สึกได้ว่า ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแถมเขายังดีใจอีกต่างหากว่ามีคนมาคุยกับพวกเขาโดยที่ไม่คิดที่รังเกียจ ในตัวพวกเขาครั้งแรกเลยที่ได้คุยจริงๆจังๆ กะคุณลุงท่านนึงแกได้ถามเรามาคำนึงว่า หนูไม่รังเกียจคนอย่างลุงหรอ ตัวลุงเหม็นนะแล้วก็ไม่มีใครเขาอยากจะมาคุยกะลุงด้วย เราได้ยินดังนั้นก็เลยบอกคุณลุงไปว่า ลุงหนูไม่คิดอย่างนั้นเลย หนูรู้สึกว่ามานั่งคุยกับลุงแล้วรู้สึกดี มาก พอคุณลุงได้ยินดังนั้น ก็ดีใจมาก พูดออกมาว่าแต่ก่อนไม่เห็นมีใครจะมาคุยลุงเลย มีแต่หนูนี้ละ แต่ก่อนลุงเคยไปนอนหน้าเซเว่นเค้าไล่ตี ลุงบ้าง ไล่ให้ไปที่อื่น เวลาคนเดินผ่านไป ผ่านมาก็ไม่มีใครจะกล้าคุยกะลุง ลุงก็กลัวเขาจะเข้ามาทำร้ายลุงอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่วันนั้นจนมาถึงวันนี้ก็ยังแวะเวียนไปพูดคุยกับคุณลุงอยู่เสมอ แล้วยังได้ทักทายพูดคุยกับเพื่อนๆเราคนอื่นๆ ที่ใช้ชีวิตในที่สาธารณะอีกด้วย เรารับรู้ได้นะถึงความอบอุ่น และความผูกผัน ในความเป็นเพื่อน เจอหน้ากันทักทายพูดคุย ยามเพื่อนมีปัญหา ทุกข์ใจ เราก็เป็นที่รับฟังให้กับเพื่อน คอยแนะนำเพื่อนให้กำลังใจเพื่อน ยามเพื่อนไปในทางที่ผิดเราก็จะมักตักเตือนเพื่อนอยู่เสมอ นี้ละ คำว่าเพื่อน เพื่อนกันมันไม่จำเป็นต้องแบ่งจะจน หรือ รวย เราไม่อายนะที่มีเพื่อนอยู่ข้างถนน เพราะเราคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนเราแล้ว เพื่อนคนนี้ยินดีที่จะนั่งคุยตรงพื้นถนน นั่งคุยริมถนนกับเพื่อนอย่างเต็มใจ เพราะสุดท้ายแล้วยังไง เพื่อนก็สามารถพาเพื่อนอีกคนกลับสู่ครอบครัว สังคม ชุมชนได้ ความประทับใจของเพื่อนอีกคนที่ไม่มีวันลืมก็คือ พี่เฉลิม เป็นคนแรกที่คุยตั้งแต่มาเป็นอาสาสมัคร ทุกครั้งที่ลงพื้นที่คลองหลอดสนามหลวง เจอหน้ากันก็พูดคุย ทักทายกันอยู่ตลอดจนสุดท้าย เราสามารถพาพี่เฉลิมกับสู่ครอบครัวด้วยตัวเราเอง ถึงแม้ว่าทุกวันนนี้พี่เฉลิมจะกลับสู่ครอบครัวแล้ว แต่หน้าที่ของความเป็นเพื่อนก็ยังมีอยู่เสมอ เรายังคงติดต่อโทรไปหาพี่เฉลิมอยู่ ทุกครั้งที่มีโอกาส สอบถามว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง แล้วช่วงเดือนมกราของปี 58 เราได้สัญญากับพี่เฉลิมไว้ว่าเราจะไปเยี่ยมแกที่จังหวัดลำปางบ้านเกิดของแก เพื่อนมีความสุข เราก็มีความสุข และนี่คือมิตรภาพดีๆที่เราอยากจะแบ่งปันให้กับผู้อ่านทุกได้รับรู้
ป.ล ขออภัยมือใหม่หัดเขียนบันทึก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น