คุณคิดว่าเป็นเรื่องง่ายไหม ที่คนหนึ่งคนต้องมานอนข้างถนน กินข้าวในถังขยะ มีเสื้อผ้าเพียงตัวเดียว ไม่มีเงินในกระเป๋าสักบาท ต้องดิ้นรนมีชีวิตในถนน เพื่อมีลมหายใจ เพื่อรอความหวัง เพื่อรอคอยการกลับบ้าน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาไม่ได้ขี้เกียจอย่างที่สังคมตีตรา ถ้าเขาขี้เกียจจริง เขาคงไม่อยู่ในถนนเพื่อรอสักวันที่มีใครมองเห็นเขา กว่า 10 ปี
ฉันลงพื้นที่ ภาพของคนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าทำไมโลกนี้มันช่างหาความเท่ากันของความเป็นคนได้น้อยเหลือเกิน ภาพของชายคนหนึ่งที่สายตามองลอยออกไปกลางถนน สายตาแห่งความโศกเศร้าที่ยังรอความหวัง เมื่อเดินเข้าไปคุย ชายอายุราว ๆ 40 กว่า เล่าย้อนรอยอดีต พร้อมสายตาที่โศกเศร้า ปนคิดถึง ชายที่จากบ้านมาเพราะความหวังมาขุดทองในเมืองหลวง แต่โชคร้ายกลับไม่ประสบผลสำเร็จ ประจวบกับเมียที่บ้านก็มีสามีใหม่ในช่วงที่ตนมาขนขวายทำงานในเมืองหลวง ณ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลัง มันคงไม่จางหาย แต่คงไว้แค่ความชินชา แต่ยังมีความหวังที่จะกลับบ้าน อยู่ใกล้ ๆ ลูกสาว ที่ตอนนี้ทำงานใน เซเว่น และญาติพี่น้อง แต่ไม่อยากรบกวนญาติพี่น้อง เพราะบ้านตนเองก็ไม่เหลือแล้ว ตอนนี้สร้างความหวังกับตัวเองด้วยการเก็บขวดขาย ออกเดินตั้งแต่เช้าจดเย็น ไม่กินอาหารสักมื้อ เพื่อจะเก็บเงินได้เยอะ ๆ รายได้ต่อวัน 30-100 บาท กินแต่ตอนเย็น คือ มาม่า กับน้ำร้อนใน เซเว่น เพื่อเก็บเงินให้ได้หมื่น กลับบ้านไปหาญาติ พร้อมทุก 15 วัน พอเจียดเงิน มาเสี่ยงโชค 1 ใบ เพื่อวันหนึ่งโชคอาจเข้าข้าง เป็นเรื่องราวที่ฟังเหมือนตลก แต่ตลกไม่ออก มันช่างมีเรื่องราวที่สับซ้อนอยู่ในคนหนึ่งคน ที่ยิ่งกว่ามีกินมีใช้ แต่เขาไม่มีเลย เงินที่จะกินแต่ละมื้อยังไม่มี
พอมองหันมาอีกด้าน ภาพของหญิงคนหนึ่ง ที่ต้องระเหเร่ร่อนมาไกล เพื่อหลีกหนีความปวดร้าวในชีวิตที่ถูกกระทำ ย่ำยี ชีวิตที่ทุกวันพร่ำบอกว่าอยากกลับบ้าน แต่ไม่มีบ้านให้กลับ สามีมีชู้ กระทำทางจิตใจที่ เราคนภายนอกมองอาจเป็นเรื่องราวแค่นี้ แต่เราเมื่อฟังเขาเล่า น้ำเสียงที่ปนความเจ็บลึกที่ไม่มีใครเข้าใจถ้าไม่เป็นเขา และเพราะเขาก็ไม่เป็นเรา เขาถึงคิดไม่เหมือนเรางั้นอย่างเอาคำว่า “แค่นี้” มาตัดสินคน เพราะเขากับเราคนละความคิด แต่มีความเป็นมนุษย์เหมือนเรา หญิงที่วันนี้มีเพียงเหล้าเป็นเพื่อน คนเดินผ่านไปผ่านมาก็ดูถูก เหยียดหยาม รังเกียจ มองว่าอีขี้เมา แต่คุณรู้ไหม กว่าเขาจะอยู่ในสภาพนี้ เขาสู้มากี่ครั้ง ล้มมากี่ครั้ง แต่สุดท้ายไม่มีที่ยืนให้กับเขา
เรื่องราวที่เขียนมาทั้งนี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของคนในพื้นที่ ที่เราพบเจอ เราไม่ได้อยากเล่าเรื่องราวให้คุณสงสาร แต่อยากให้คุณเข้าใจในความเป็นเขา และมองเขาเท่ากันกับคุณ ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งและหยิบยืนความเป็นเพื่อนให้กับเขา อย่าตีตรา และดูถูกความเป็นมนุษย์ เขาคือร่างมนุษย์ที่มีวิญญาณ ไม่ใช่ร่างที่ไร้วิญญาณ ที่คนเดินผ่านไปมามองเป็นขยะ แต่ถ้าคุณมองเขาเป็นคนเท่ากับคุณ การแบ่งปันในฐานะเพื่อนร่วมสังคมจะเกิดขึ้น ความเป็นเพื่อนจะถูกหยิบยกให้กัน มามองคนในที่สาธารณะใหม่นะค่ะ ลองเปิดใจ และมองว่าเขาก็คือ คน กิน ขี้ ปี้ นอน เหมือนกับเรา มีรัก โลภ โกรธ หลง ทุกอย่างเหมือนกัน แต่โอกาสอาจจะต่างกัน แต่เขาคือ คน=คุณเท่านั้นเอง
jasmin
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น