ความรู้สึกที่ได้ลงมาทำอาสาสมัครที่มูลนิธิอิสรชน

               

             หลังจากที่ข้าพเจ้าได้ลงไปพูดคุยและได้สัมผัสกับคนเร่ร่อน คนไร้บ้าน ผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะมันได้เปลี่ยนความคิดและมุมมองของข้าพเจ้าไปหลายอย่างแต่ก่อนส่วนตัวข้าพเจ้าคิดว่าทำไมพวกเขาเหล่านี้ถึงออกมาเร่ร่อน ทำไมถึงไม่มีคนเข้ามาคุยกับพวกเขา แล้วพวกเขาเหล่านี้มีทำไมถึงต้องออกมาอยู่ที่สนามหลวง คลองหลอด วันแรกที่ข้าพเจ้าได้ลงมาเป็นอาสาสมมัครได้พูดคุยกับชายคนนึงขาไม่ค่อยดีแกเล่าว่าแกไม่อยากอยู่บ้านเพราะแกไม่อยากเป็นภาระของคนในบ้านแฟนของน้องชายก็พูดจาดูถูกทำให้แกต้องออกมาเร่ร่อนที่สนามหลวง และอีกหลายครั้งที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสมาลงพื้นที่พูดคุยมันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจที่เห็นพวกเขามีความสุขมีรอยยิ้มที่ได้มีคนมาคุยกับเขามานั่งรับฟังปัญหาของพวกเขาโดยที่ไม่แสดงท่าทีรังเกียจพวกเขา และอีก1สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากจะฝากสะท้อนสังคมไทยในยุคปัจจุบันนี้ให้เห็นว่าพวกเขาเหล่านี้ไม่ใช่คนที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่คนสกปรกเค้าก็เป็นคนเท่ากับพวกเราขึ้นชื่อว่ามนุษย์เหมือนกันเพียงแค่คนในสังคมมองเห็นพวกเขาเท่ากับเราก็พอและสุดท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณพี่จ๋าและพี่นทีที่ได้ให้ความรู้และได้สอนให้ข้าพเจ้าได้เข้าใจชีวิตอีกสังคมนึงที่ถูกมองข้ามและได้เปลี่ยนความคิดของวัยรุ่นคนนึงให้ได้รับรู้และเข้าใจ มองเห็นพวกเขาเท่ากับเราขอบคุณมากคะ
อาสาสมัคร 

   


น.ส ชนาทิพย์ ชื่นชนม์